...Και με μια απλή φωτογραφία ο Charles Jencks επισημαίνει πως ο μοντερνισμός μου πέθανε(Η γλώσσα της μεταμοντέρνας αρχιτεκτονικής 1977). Ο φακός στις 15 Ιουλίου 1972 συλλαμβάνει μια ακραία έκφραση των δυνητικών αναγκών του μετα-μοντέρνου(τουλάχιστον χρονικά) ανθρώπου. Η δυνητική κατακραυγή δηλώνεται στον χώρο που δεν την ικανοποίησε με την μορφή συστάδων δυναμίτη. Για άλλη μια φορά η καταστροφή γίνεται μέρος της αρχιτεκτονικής ακόμα και αν την ακυρώνει ή την γκρεμίζει. Μπουμ, Μπουμ, Μπουμ, ώρα 3.32΄ το απόγευμα. Η αρχιτεκτονική αποτυγχάνει να εκφράσει τον χρήστη, ή χάθηκε, ξεχάστηκε το manual αυτής της "μηχανής (συλλογικής) κατοίκησης". Η στοιχειωτική αυτη "εικαστική καραμέλα" αποτελεί ένα συνονθύλευμα νοημάτων, και παράλληλα με εκπληκτικό τρόπο αφορά τον αρχιτέκτονα με τρόπο προσωπικό, είναι ένα Barthes-έζικο punctum στον χωροχρόνο..Είναι ένα freeze-frame από μια απο τις πολλές οσμώσεις μεταξύ ενός "αργού και βαρούς" δομημένου περιβάλλοντος και των ανέκφραστων βιωμένων ανθρώπινων αναγκών. Ίσως πρέπει να περιμένουμε λίγα χρόνια για να παλιώσει τόσο πολύ η μπετονένια πόλη, ώστε να νοιώσουμε πάλι την ηδονή που προσφέρει το να γίνεται μια έκρηξη μέρος μιας αρχιτεκτονικής ιστορίας..
